byrja

Faroese

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną, from Proto-Indo-European *bʰer-.

Verb

byrja (third person singular past indicative byrjaði, third person plural past indicative byrjaðu, supine byrjað)

  1. to begin

Conjugation
Conjugation of byrja (group v-30)
infinitive byrja
supine byrjað
participle (a6)1 byrjandi byrjaður
present past
first singular byrji byrjaði
second singular byrjar byrjaði
third singular byrjar byrjaði
plural byrja byrjaðu
imperative
singular byrja!
plural byrjið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpɪrja/
    Rhymes: -ɪrja

Verb

byrja (weak verb, third-person singular past indicative byrjaði, supine byrjað)

  1. (transitive) to begin

Conjugation
byrja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að byrja
supine
(sagnbót)		 byrjað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 byrjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég byrja við byrjum present
(nútíð)		 ég byrji við byrjum
þú byrjar þið byrjið þú byrjir þið byrjið
hann, hún, það byrjar þeir, þær, þau byrja hann, hún, það byrji þeir, þær, þau byrji
past
(þátíð)		 ég byrjaði við byrjuðum past
(þátíð)		 ég byrjaði við byrjuðum
þú byrjaðir þið byrjuðuð þú byrjaðir þið byrjuðuð
hann, hún, það byrjaði þeir, þær, þau byrjuðu hann, hún, það byrjaði þeir, þær, þau byrjuðu
imperative
(boðháttur)		 byrja (þú) byrjið (þið)
Forms with appended personal pronoun
byrjaðu byrjiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
byrjaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 byrjaður byrjuð byrjað byrjaðir byrjaðar byrjuð
accusative
(þolfall)		 byrjaðan byrjaða byrjað byrjaða byrjaðar byrjuð
dative
(þágufall)		 byrjuðum byrjaðri byrjuðu byrjuðum byrjuðum byrjuðum
genitive
(eignarfall)		 byrjaðs byrjaðrar byrjaðs byrjaðra byrjaðra byrjaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 byrjaði byrjaða byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
accusative
(þolfall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
dative
(þágufall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
genitive
(eignarfall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu

Derived terms

Norwegian Nynorsk

Pronunciation
  • IPA(key): /²bʏrjɑ/

Etymology 1

From Old Norse byrja.

Alternative forms

Verb

byrja (present tense byrjar, past tense byrja, past participle byrja, passive infinitive byrjast, present participle byrjande, imperative byrja/byrj)

  1. to begin, start
    Synonyms: begynne, starte
    Kva tid byrjar det?
    When does it start?

Etymology 2

From Old Norse byrja.

Verb

byrja (present tense bør, past tense burde, past participle burt)

  1. (pre-2012) alternative form of burda

References

Old Norse

Etymology 1

From the noun byrr (“fair wind”).

Verb

byrja

  1. (impersonal with dative) to get (fair) winds
    honum byrjar vel ― he gets fair wind
    honum byrjar illa ― he gets foul wind
  2. (impersonal, intransitive) to blow, be windy
Conjugation
Conjugation of byrja — impersonal, active (weak class 2)
infinitive byrja
past participle byrjaðr
indicative present past
3rd-person singular byrjar byrjaði
subjunctive present past
3rd-person singular byrir byrjaði

Etymology 2

From Proto-Germanic *burjaną.

Verb

byrja

  1. (intransitive) to originate
  2. (transitive) to begin
Conjugation
Conjugation of byrja — active (weak class 2)
infinitive byrja
present participle byrjandi
past participle byrjaðr
indicative present past
1st-person singular byrja byrjaða
2nd-person singular byrjar byrjaðir
3rd-person singular byrjar byrjaði
1st-person plural byrjum byrjuðum
2nd-person plural byrið byrjuðuð
3rd-person plural byrja byrjuðu
subjunctive present past
1st-person singular byrja byrjaða
2nd-person singular byrir byrjaðir
3rd-person singular byrir byrjaði
1st-person plural byrim byrjaðim
2nd-person plural byrið byrjaðið
3rd-person plural byri byrjaði
imperative present
2nd-person singular byrja
1st-person plural byrjum
2nd-person plural byrið
Descendants
  • Icelandic: byrja
  • Faroese: byrja
  • Norwegian Nynorsk: byrja
  • Old Swedish: byria
  • Old Danish: byriæ
  • Gutnish: byre

Etymology 3

From Proto-Germanic *burjaną, with senses possibly from *gaburjaną.

Verb

byrja

  1. (impersonal with dative) to be due, beseem
    sem byrjar lyðnum syni oc litillatom
    as befits an obedient and humble son
Conjugation
Conjugation of byrja — impersonal, active (weak class 1)
infinitive byrja
past participle burðr, buriðr
indicative present past
3rd-person singular byrr burði
subjunctive present past
3rd-person singular byri byrði
Conjugation of byrja — impersonal, active (weak class 2)
infinitive byrja
past participle byrjaðr
indicative present past
3rd-person singular byrjar byrjaði
subjunctive present past
3rd-person singular byrir byrjaði
Descendants

References
  • byrja in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.