dylja

Icelandic

Etymology

From Old Norse dylja, from Proto-Germanic *duljaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈtɪlja/
    Rhymes: -ɪlja

Verb

dylja (weak verb, third-person singular past indicative duldi, supine dulið)

  1. (transitive, with accusative) to hide, to conceal
    Synonyms: fela, hylja, leyna

Conjugation
dylja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að dylja
supine
(sagnbót)		 dulið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 dyljandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég dyl við dyljum present
(nútíð)		 ég dylji við dyljum
þú dylur þið dyljið þú dyljir þið dyljið
hann, hún, það dylur þeir, þær, þau dylja hann, hún, það dylji þeir, þær, þau dylji
past
(þátíð)		 ég duldi við duldum past
(þátíð)		 ég dyldi við dyldum
þú duldir þið dulduð þú dyldir þið dylduð
hann, hún, það duldi þeir, þær, þau duldu hann, hún, það dyldi þeir, þær, þau dyldu
imperative
(boðháttur)		 dyl (þú) dyljið (þið)
Forms with appended personal pronoun
dyldu dyljiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
dyljast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að dyljast
supine
(sagnbót)		 dulist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 dyljandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég dylst við dyljumst present
(nútíð)		 ég dyljist við dyljumst
þú dylst þið dyljist þú dyljist þið dyljist
hann, hún, það dylst þeir, þær, þau dyljast hann, hún, það dyljist þeir, þær, þau dyljist
past
(þátíð)		 ég duldist við duldumst past
(þátíð)		 ég dyldist við dyldumst
þú duldist þið duldust þú dyldist þið dyldust
hann, hún, það duldist þeir, þær, þau duldust hann, hún, það dyldist þeir, þær, þau dyldust
imperative
(boðháttur)		 dylst (þú) dylist (þið)
Forms with appended personal pronoun
dylstu dylisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
dulinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 dulinn dulin dulið duldir duldar dulin
accusative
(þolfall)		 dulinn dulda dulið dulda duldar dulin
dative
(þágufall)		 duldum dulinni duldu duldum duldum duldum
genitive
(eignarfall)		 dulins dulinnar dulins dulinna dulinna dulinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 duldi dulda dulda duldu duldu duldu
accusative
(þolfall)		 dulda duldu dulda duldu duldu duldu
dative
(þágufall)		 dulda duldu dulda duldu duldu duldu
genitive
(eignarfall)		 dulda duldu dulda duldu duldu duldu
  • dul (“concealment”)
  • duld (“neurosis, complex”)
  • dulur (“reticent, reserved”)

Norwegian Nynorsk

Verb

dylja (present tense dyl, past tense dulde)

  1. (pre-1938) alternative form of dølja

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *duljaną (“to mislead”).

Verb

dylja (singular past indicative duldi, plural past indicative duldu, past participle duldr)

  1. (transitive with accusative) to hide, to conceal

Conjugation
Conjugation of dylja — active (weak class 1)
infinitive dylja
present participle dyljandi
past participle duldr, duliðr
indicative present past
1st-person singular dyl dulda
2nd-person singular dylr duldir
3rd-person singular dylr duldi
1st-person plural dyljum duldum
2nd-person plural dylið dulduð
3rd-person plural dylja duldu
subjunctive present past
1st-person singular dylja dylda
2nd-person singular dylir dyldir
3rd-person singular dyli dyldi
1st-person plural dylim dyldim
2nd-person plural dylið dyldið
3rd-person plural dyli dyldi
imperative present
2nd-person singular dyl
1st-person plural dyljum
2nd-person plural dylið
Conjugation of dylja — mediopassive (weak class 1)
infinitive dyljask
present participle dyljandisk
past participle dylzk, dulizk
indicative present past
1st-person singular dyljumk duldumk
2nd-person singular dylsk duldisk
3rd-person singular dylsk duldisk
1st-person plural dyljumsk duldumsk
2nd-person plural dylizk dulduzk
3rd-person plural dyljask duldusk
subjunctive present past
1st-person singular dyljumk dyldumk
2nd-person singular dylisk dyldisk
3rd-person singular dylisk dyldisk
1st-person plural dylimsk dyldimsk
2nd-person plural dylizk dyldizk
3rd-person plural dylisk dyldisk
imperative present
2nd-person singular dylsk
1st-person plural dyljumsk
2nd-person plural dylizk
  • Note also past participle dulinn.
  • dul f (“concealment, secret; self-conceit, pride”)
  • dula (“to deny”)
  • dulr (“silent, close”)

Descendants
  • Icelandic: dylja
  • Norwegian Nynorsk: dølja, dølje, dylja
  • Swedish: dölja
  • Danish: dølge

References
  • “dylja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.