mæla

Faroese

Etymology

From Old Norse mæla.

Verb

mæla

  1. to speak, to say
  2. to recommend

Conjugation
Conjugation of mæla (group v-2-1)
infinitive mæla
supine mælt
participle (a7/a5)1 mælandi mæltur/
mældur
present past
first singular mæli mælti/
mældi
second singular mælir mælti/
mældi
third singular mælir mælti/
mældi
plural mæla mæltu/
mældu
imperative
singular mæl!
plural mælið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈmaiːla/
  • Rhymes: -aiːla

Etymology 1

From Old Norse mæla, from Proto-Germanic *maþlijaną.

Verb

mæla (weak verb, third-person singular past indicative mælti, supine mælt)

  1. to speak, to say, to talk
Conjugation
mæla — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mæla
supine
(sagnbót)		 mælt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mælandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mæli við mælum present
(nútíð)		 ég mæli við mælum
þú mælir þið mælið þú mælir þið mælið
hann, hún, það mælir þeir, þær, þau mæla hann, hún, það mæli þeir, þær, þau mæli
past
(þátíð)		 ég mælti við mæltum past
(þátíð)		 ég mælti við mæltum
þú mæltir þið mæltuð þú mæltir þið mæltuð
hann, hún, það mælti þeir, þær, þau mæltu hann, hún, það mælti þeir, þær, þau mæltu
imperative
(boðháttur)		 mæl (þú) mælið (þið)
Forms with appended personal pronoun
mæltu mæliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mælast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mælast
supine
(sagnbót)		 mælst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mælandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mælist við mælumst present
(nútíð)		 ég mælist við mælumst
þú mælist þið mælist þú mælist þið mælist
hann, hún, það mælist þeir, þær, þau mælast hann, hún, það mælist þeir, þær, þau mælist
past
(þátíð)		 ég mæltist við mæltumst past
(þátíð)		 ég mæltist við mæltumst
þú mæltist þið mæltust þú mæltist þið mæltust
hann, hún, það mæltist þeir, þær, þau mæltust hann, hún, það mæltist þeir, þær, þau mæltust
imperative
(boðháttur)		 mælst (þú) mælist (þið)
Forms with appended personal pronoun
mælstu mælisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mæltur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mæltur mælt mælt mæltir mæltar mælt
accusative
(þolfall)		 mæltan mælta mælt mælta mæltar mælt
dative
(þágufall)		 mæltum mæltri mæltu mæltum mæltum mæltum
genitive
(eignarfall)		 mælts mæltrar mælts mæltra mæltra mæltra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mælti mælta mælta mæltu mæltu mæltu
accusative
(þolfall)		 mælta mæltu mælta mæltu mæltu mæltu
dative
(þágufall)		 mælta mæltu mælta mæltu mæltu mæltu
genitive
(eignarfall)		 mælta mæltu mælta mæltu mæltu mæltu
Derived terms

Etymology 2

From Old Norse mæla, from Proto-Germanic *mēlijaną.

Verb

mæla (weak verb, third-person singular past indicative mældi, supine mælt)

  1. to measure
Conjugation
mæla — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mæla
supine
(sagnbót)		 mælt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mælandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mæli við mælum present
(nútíð)		 ég mæli við mælum
þú mælir þið mælið þú mælir þið mælið
hann, hún, það mælir þeir, þær, þau mæla hann, hún, það mæli þeir, þær, þau mæli
past
(þátíð)		 ég mældi við mældum past
(þátíð)		 ég mældi við mældum
þú mældir þið mælduð þú mældir þið mælduð
hann, hún, það mældi þeir, þær, þau mældu hann, hún, það mældi þeir, þær, þau mældu
imperative
(boðháttur)		 mæl (þú) mælið (þið)
Forms with appended personal pronoun
mældu mæliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mælast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mælast
supine
(sagnbót)		 mælst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mælandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mælist við mælumst present
(nútíð)		 ég mælist við mælumst
þú mælist þið mælist þú mælist þið mælist
hann, hún, það mælist þeir, þær, þau mælast hann, hún, það mælist þeir, þær, þau mælist
past
(þátíð)		 ég mældist við mældumst past
(þátíð)		 ég mældist við mældumst
þú mældist þið mældust þú mældist þið mældust
hann, hún, það mældist þeir, þær, þau mældust hann, hún, það mældist þeir, þær, þau mældust
imperative
(boðháttur)		 mælst (þú) mælist (þið)
Forms with appended personal pronoun
mælstu mælisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mældur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mældur mæld mælt mældir mældar mæld
accusative
(þolfall)		 mældan mælda mælt mælda mældar mæld
dative
(þágufall)		 mældum mældri mældu mældum mældum mældum
genitive
(eignarfall)		 mælds mældrar mælds mældra mældra mældra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mældi mælda mælda mældu mældu mældu
accusative
(þolfall)		 mælda mældu mælda mældu mældu mældu
dative
(þágufall)		 mælda mældu mælda mældu mældu mældu
genitive
(eignarfall)		 mælda mældu mælda mældu mældu mældu
Derived terms

Noun

mæla

  1. inflection of mælir:
    1. indefinite accusative plural
    2. indefinite genitive plural

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse mæla (“to utter”),[1] from Proto-Germanic *maþlijaną.

Alternative forms

Pronunciation
  • IPA(key): /²meːlɑ/

Verb

mæla (present tense mæler, past tense mælte, past participle mælt, passive infinitive mælast, present participle mælande, imperative mæl)

  1. to say, utter

Etymology 2

From Old Norse mæla (“to measure”).

Alternative forms

Verb

mæla (present tense mæler, past tense mælte, past participle mælt, passive infinitive mælast, present participle mælande, imperative mæl)

  1. to measure ((pre-2012) alternative form of måla)[2]

Etymology 3

Unknown.[1][3]

Alternative forms

Verb

mæla (present tense mæler, past tense mælte, past participle mælt, passive infinitive mælast, present participle mælande, imperative mæl)

  1. (transitive, colloquial) to kick, throw, or beat (a ball) forcefully and aimlessly

Etymology 4

See the etymology of the corresponding lemma form.

Alternative forms

Pronunciation
  • IPA(key): /²meːlɑ/

Noun

mæla n

  1. definite plural of mæle

References
  1. “mæla” in The Nynorsk Dictionary.
  2. "Innstilling til ny rettskriving for det nynorske skriftmålet" (in Norwegian) p. 55
  3. “mæle_4” in Det Norske Akademis ordbok (NAOB).

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *maþlijaną.

Verb

mæla

  1. to speak

Conjugation
Conjugation of mæla — active (weak class 1)
infinitive mæla
present participle mælandi
past participle mæltr
indicative present past
1st-person singular mæli mælta
2nd-person singular mælir mæltir
3rd-person singular mælir mælti
1st-person plural mælum mæltum
2nd-person plural mælið mæltuð
3rd-person plural mæla mæltu
subjunctive present past
1st-person singular mæla mælta
2nd-person singular mælir mæltir
3rd-person singular mæli mælti
1st-person plural mælim mæltim
2nd-person plural mælið mæltið
3rd-person plural mæli mælti
imperative present
2nd-person singular mæl, mæli
1st-person plural mælum
2nd-person plural mælið
Conjugation of mæla — mediopassive (weak class 1)
infinitive mælask
present participle mælandisk
past participle mælzk
indicative present past
1st-person singular mælumk mæltumk
2nd-person singular mælisk mæltisk
3rd-person singular mælisk mæltisk
1st-person plural mælumsk mæltumsk
2nd-person plural mælizk mæltuzk
3rd-person plural mælask mæltusk
subjunctive present past
1st-person singular mælumk mæltumk
2nd-person singular mælisk mæltisk
3rd-person singular mælisk mæltisk
1st-person plural mælimsk mæltimsk
2nd-person plural mælizk mæltizk
3rd-person plural mælisk mæltisk
imperative present
2nd-person singular mælsk, mælisk
1st-person plural mælumsk
2nd-person plural mælizk

Descendants
  • Icelandic: mæla
  • Faroese: mæla
  • Norwegian Nynorsk: mæla
  • Norwegian Bokmål: mæle
  • Old Swedish: mǣla, mælla
  • Old Danish: mælæ
  • Gutnish: melä

Old Swedish

Etymology

From Old Norse mæla, from Proto-Germanic *maþlijaną.

Verb

mǣla

  1. to speak, utter

Conjugation
Conjugation of mǣla (weak)
present past
infinitive mǣla —
participle mǣlandi, mǣlande mǣlter
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk mǣlir mǣli, mǣle —   mǣlti, mǣlte mǣlti, mǣlte
þū mǣlir mǣli, mǣle mǣl mǣlti, mǣlte mǣlti, mǣlte
han mǣlir mǣli, mǣle —   mǣlti, mǣlte mǣlti, mǣlte
vīr mǣlum, mǣlom mǣlum, mǣlom mǣlum, mǣlom mǣltum, mǣltom mǣltum, mǣltom
īr mǣlin mǣlin mǣlin mǣltin mǣltin
þēr mǣla mǣlin —   mǣltu, mǣlto mǣltin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk mǣlis mǣlis, mǣles —   mǣltis, mǣltes mǣltis, mǣltes
þū mǣlis mǣlis, mǣles —   mǣltis, mǣltes mǣltis, mǣltes
han mǣlis mǣlis, mǣles —   mǣltis, mǣltes mǣltis, mǣltes
vīr mǣlums, mǣloms mǣlums, mǣloms —   mǣltums, mǣltoms mǣltums, mǣltoms
īr mǣlins mǣlins —   mǣltins mǣltins
þēr mǣlas mǣlins —   mǣltus, mǣltos mǣltins

Descendants

References
  • mäla in Knut Fredrik Söderwall, Ordbok öfver svenska medeltids-språket, del 2:1: M-T
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.