wykroczyć

Polish

Etymology

From wy- +‎ kroczyć.

Pronunciation
  • IPA(key): /vɨˈkrɔ.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔt͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: wy‧kro‧czyć

Verb

wykroczyć pf (imperfective wykraczać)

  1. (intransitive) to cross, to overstep (to intrude unrightfully on someone else’s territory) [+ poza (accusative) = something]
    Synonym: przekroczyć
  2. (intransitive) to contravene, to encroach, to infringe (to intrude unrightfully on someone else’s rights) [+ poza (accusative) = something]
    Synonym: naruszyć

Conjugation
Conjugation of wykroczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive wykroczyć
future tense 1st wykroczę wykroczymy
2nd wykroczysz wykroczycie
3rd wykroczy wykroczą
impersonal wykroczy się
past tense 1st wykroczyłem wykroczyłam wykroczyliśmy wykroczyłyśmy
2nd wykroczyłeś wykroczyłaś wykroczyliście wykroczyłyście
3rd wykroczył wykroczyła wykroczyło wykroczyli wykroczyły
impersonal wykroczono
conditional 1st wykroczyłbym wykroczyłabym wykroczylibyśmy wykroczyłybyśmy
2nd wykroczyłbyś wykroczyłabyś wykroczylibyście wykroczyłybyście
3rd wykroczyłby wykroczyłaby wykroczyłoby wykroczyliby wykroczyłyby
impersonal wykroczono by
imperative 1st niech wykroczę wykroczmy
2nd wykrocz wykroczcie
3rd niech wykroczy niech wykroczą
anterior adverbial participle wykroczywszy
verbal noun wykroczenie

Further reading
  • wykroczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • wykroczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.