wytrącić

See also: wytracić

Polish

From wy- +‎ trącić.

wytrącić pf (imperfective wytrącać)

(transitive) to hit out, to knock out [+ z (genitive) = out of something]
Wytrąciłem mu nóż z ręki. ― I knocked the knife out of his hand.
(transitive, figuratively) to knock out of some state or mental condition
To mnie kompletnie wytrąciło z równowagi. ― It completely knocked me out of balance.
(transitive, reflexive, chemistry) to precipitate

Conjugation of wytrącić pf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		wytrącić
future tense	1^st	wytrącę			wytrącimy
	2^nd	wytrącisz			wytrącicie
	3^rd	wytrąci			wytrącą
	impersonal	wytrąci się
past tense	1^st	wytrąciłem	wytrąciłam		wytrąciliśmy	wytrąciłyśmy
	2^nd	wytrąciłeś	wytrąciłaś		wytrąciliście	wytrąciłyście
	3^rd	wytrącił	wytrąciła	wytrąciło	wytrącili	wytrąciły
	impersonal	wytrącono
conditional	1^st	wytrąciłbym	wytrąciłabym		wytrącilibyśmy	wytrąciłybyśmy
	2^nd	wytrąciłbyś	wytrąciłabyś		wytrącilibyście	wytrąciłybyście
	3^rd	wytrąciłby	wytrąciłaby	wytrąciłoby	wytrąciliby	wytrąciłyby
	impersonal	wytrącono by
imperative	1^st	niech wytrącę			wytrąćmy
	2^nd	wytrąć			wytrąćcie
	3^rd	niech wytrąci			niech wytrącą
passive adjectival participle		wytrącony	wytrącona	wytrącone	wytrąceni	wytrącone
anterior adverbial participle		wytrąciwszy
verbal noun		wytrącenie