otępieć

Polish

Etymology

From o- +‎ tępy +‎ -eć.

Pronunciation
  • IPA(key): /ɔˈtɛm.pjɛt͡ɕ/
  • Rhymes: -ɛmpjɛt͡ɕ
  • Syllabification: o‧tę‧pieć

Verb

otępieć pf

  1. (intransitive) to become stulted, to become numb

Conjugation
Conjugation of otępieć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive otępieć
future tense 1st otępieję otępiejemy
2nd otępiejesz otępiejecie
3rd otępieje otępieją
impersonal otępieje się
past tense 1st otępiałem otępiałam otępieliśmy otępiałyśmy
2nd otępiałeś otępiałaś otępieliście otępiałyście
3rd otępiał otępiała otępiało otępieli otępiały
impersonal otępiano
conditional 1st otępiałbym otępiałabym otępielibyśmy otępiałybyśmy
2nd otępiałbyś otępiałabyś otępielibyście otępiałybyście
3rd otępiałby otępiałaby otępiałoby otępieliby otępiałyby
impersonal otępiano by
imperative 1st niech otępieję otępiejmy
2nd otępiej otępiejcie
3rd niech otępieje niech otępieją
anterior adverbial participle otępiawszy
verbal noun otępienie

Further reading
  • otępieć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • otępieć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.