rozstać

Polish

Etymology

From roz- +‎ stać (1 sg. stanę), from Proto-Slavic *stati (stem *stan-).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈrɔs.stat͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔsstat͡ɕ
  • Syllabification: roz‧stać

Verb

rozstać pf (imperfective rozstawać)

  1. (reflexive) to part, to part ways
  2. (reflexive) to split up, to break up [+ z (instrumental) = with someone]

Conjugation
Conjugation of rozstać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozstać
future tense 1st rozstanę rozstaniemy
2nd rozstaniesz rozstaniecie
3rd rozstanie rozstaną
impersonal rozstanie się
past tense 1st rozstałem rozstałam rozstaliśmy rozstałyśmy
2nd rozstałeś rozstałaś rozstaliście rozstałyście
3rd rozstał rozstała rozstało rozstali rozstały
impersonal rozstano
conditional 1st rozstałbym rozstałabym rozstalibyśmy rozstałybyśmy
2nd rozstałbyś rozstałabyś rozstalibyście rozstałybyście
3rd rozstałby rozstałaby rozstałoby rozstaliby rozstałyby
impersonal rozstano by
imperative 1st niech rozstanę rozstańmy
2nd rozstań rozstańcie
3rd niech rozstanie niech rozstaną
anterior adverbial participle rozstawszy
verbal noun rozstanie

Further reading
  • rozstać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozstać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.