strapić

Polish

Etymology

From s- +‎ trapić.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈstra.pit͡ɕ/
  • Rhymes: -apit͡ɕ
  • Syllabification: stra‧pić

Verb

strapić pf (imperfective trapić)

  1. (transitive, literary) to bother, to trouble, to worry
    Synonyms: zadręczyć, zmartwić, zaniepokoić
  2. (transitive) to afflict, to grieve, to plague, to vex
    Synonyms: dokuczyć, znękać, zasmucić
  3. (reflexive) to be worried
    Synonyms: see Thesaurus:bać się

Conjugation
Conjugation of strapić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive strapić
future tense 1st strapię strapimy
2nd strapisz strapicie
3rd strapi strapią
impersonal strapi się
past tense 1st strapiłem strapiłam strapiliśmy strapiłyśmy
2nd strapiłeś strapiłaś strapiliście strapiłyście
3rd strapił strapiła strapiło strapili strapiły
impersonal strapiono
conditional 1st strapiłbym strapiłabym strapilibyśmy strapiłybyśmy
2nd strapiłbyś strapiłabyś strapilibyście strapiłybyście
3rd strapiłby strapiłaby strapiłoby strapiliby strapiłyby
impersonal strapiono by
imperative 1st niech strapię strapmy
2nd strap strapcie
3rd niech strapi niech strapią
passive adjectival participle strapiony strapiona strapione strapieni strapione
anterior adverbial participle strapiwszy
verbal noun strapienie

Derived terms
noun
noun

Further reading
  • strapić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • strapić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.